Xul Solar

Cho’ entón upasóltome del ástrito i sou sólo unu nugri fus’puntu, i subo pa otro noche solo do no sento ni caló nada: es mi propio peke nugro ke impídeme crusti.
Muy viol’puxo i alfin ne resálgome, ya sin ningún taro ni kembre ni gan’, i sou pur’blis, pues no eno forma ni limijte; ra’periexpándome nel cosminoche infinito do too es puedi, hi too yi chi’ pérdese, i nostro mundo es fen’ despuma i mi exvida sólo una bólhita pre crepi, muy yus’. Pero esa tum bolha mui atráigeme desdese mundo, i zás yi fulmicáigome, ra’ ensártinmen los varios mis cuerpos asta kes yus’este mundo, re.

Xul Solar, ‘Visión sobre el trilíneo’